Relacje
Anna Wodniczak
Jak jô wzã zriw, to mie niebòrôk nie dogònil./Jak się zerwałam, to mnie nieborak nie dogonił.
Komentarz
Rybacy morscy lub lądowi przez sąsiadów, którzy nie zjamowali się rybołóstwem, nazywani są Rëbôcë, bo Lesôcë żëją z grzib, a Rëbôcë z rib. Określenie gromòwi rëbôcë dotyczy tych, którzy zajmują się łowieniem ryb na morzu: Më jesmë gromòwi rëbôcë, a môli rëbôcë to rybacy uprawiający rybactwo lądowe: Môli rëbôcë lowią na jezorach.
CSB
Në, jô jacha do Gniéżdżewa do mòji cotczi. Òna mie zaproszëla na gòscënã, kò jô doch ò niczim nie wiedza, 17 (sétmënôsce) lat, kò dôwni to doch, chto tam ò bëńlach mëslôł, nicht. Jô jacha kò na gòscënã, nié. Té, jô nie wiém, tam bëlo dwùch rëbôków taczich, jô pò rëbackù rozmia, bò mëma téż. No takô glëpasô jô nie bëla, żebë to mie nie jinteresowa, nié. No i ten jeden rëbôk, ten, co mie so widzôl, ten miôl brutkã, a ten drëdżi rëbôk – nibë mòże chcôl do mie, ale czë jô mù so tam widza, czë nié, jô nie wiém. Në i té òn zaczął òpòwiadac pò rëbackù:
- Es jô wama cos rzekã, cëż jô jem za dobri knôp. Es jô wszëstkò mògã zrobic, es jô nënulce ùwarzã, es nënulce ùsztrikùjã, wëpierzã, es jô wszëskò zrobiã, es chòc krãpù kòl bùksów jô zrobiã. Jaż taczi jô jem dobri knôp.
Në jô tak wszëskò dosc rozmia, ale jô gôdóm: „Slëchôj, pòwiédz mie, co to je te krãpù kòl bùksów”. Në, krãpù kòl bùksów to bél ten manket w dole, kòl w bùksach, co je, nié. A té, jak ta gòscëna sã skùńczëla, òn mie chcôl òdprowadzëc. Tak, jak jô wëszla, to bëlo dosc cemno. Z Gniéżdżewa z ti główny trasë, co jidze do Swôrzewa, tam w dól w tã drëftã, gdze mieszka mòja drëgô cotka, jak jô wzã zriw, to mie niebòrôk nie dogònil. A cotka, chrzestnô mòja, jak przëszla z tëlë, wzéra, gôda: „Co të tu robisz”? Jô gôda: „ Na progù sedzã”, jô gôdóm, „Kò za wama żdżã, żebë wa mie w jizbã wpùszczëla”.
PL
No, ja jechałam do Gnieżdżewa do mojej ciotki. Ona mnie zaprosiła na gościnę, przecież ja o niczym nie wiedziałam, 17 lat, przecież dawniej to przecież, kto tam o kawalerach myślał, nikt. Ja jechałam przecież na gościnę, nie. Wtedy, ja nie wiem, tam było dwóch rybaków takich, ja po rybacku rozumiałam, bo mama też. No taka głupia ja nie byłam, żeby to mnie nie interesowało, nie. No i ten jeden rybak, ten, który mi się podobał, ten miał pannę, a ten drugi rybak – niby może chciał do mnie, ale czy ja mu się tam podobałam, czy nie, ja nie wiem. No i wtedy on zaczął opowiadać po rybacku:
- Ja wam coś powiem, jaki ja jestem dobry chłopak. Ja wszystko mogę zrobić, ja mamusi ugotuję, mamusi na drutach zrobię, wypiorę, ja wszystko zrobię, choć mankiety u spodni ja zrobię. Aż taki ja jestem dobry chłopak.
No ja to wszystko dosyć rozumiałam, ale ja mówię: “Słuchaj, powiedz mi, co to jest te krãpù kòl bùksów”. No krãpù kòl bùksów to był ten mankiet u dołu spodni, co jest, nie. A wtedy, jak ta gościna się skończyła, on mnie chciał odprowadzić. Tak, jak ja wyszłam, to było dosyć ciemno. Z Gnieżdżewa z tej głównej trasy, która idzie do Swarzewa, tam w dół w tę drogę, gdzie mieszkała moja druga ciotka, jak ja się zerwałam, to mnie nieborak nie dogonił. A ciotka, moja chrzestna, jak przyszła z tyłu, spoglądała, mówiła: “Co ty tu robisz”? Ja mówiłam: “Na progu siedzę”, ja mówię, “Na ciocię przecież czekam, żeby mnie ciocia do domu wpuściła”.
Fragmenty relacji
