Relacje
Henryk Bielecki
Jak pòtrzeba, to wëcygnął kògò za ùszë/Jeśli była potrzeba, wyciągnął za uszy.
Komentarz
Jan Trepczyk (1907-1989), poeta, pisarz, publicysta, kompozytor, chórmistrz i działacz kaszubski, z zawodu nauczyciel. Autor słownika polsko-kaszubskiego, badacz folkloru, płodny poeta i twórca pieśni kaszubskich, organizator życia muzycznego na Kaszubach. 18 czerwca 2004 r. imię Trepczyka przyjęła szkoła w Miszewie, w której pracował przez 7 lat, a równocześnie wejherowskie Towarzystwo Śpiewacze, kontynuujące tradycję zespołów założonych przez Trepczyka. Zresztą pierwszy swój występ miało ono właśnie w Miszewie, na nadaniu imienia szkole.
CSB
Nié, w 2004 rokù më z białką żesmë skòntaktowalë sã z Édkã Kamińsczim i Zoszą, jegò białką swiãti pamiãcë, i òni nas namówilë, żebë òdtwòrzëc nasz chór. Më spiéwelë w latach 1953-1955 w chórze, gdze dirigòwôł Jón Trepczik. Mësmë sã prawie w tim chórze z białką pòznalë. Më jachelë na wëstãp Chóru Lutnia do Malbòrga i té mësmë sã pòznalë. Nié w Wejrowie, le w Malbòrgu. Òd tegò czasu më tak chòdzëlë razã i terô më jesmë ju 63 lata razã z białką. Pózni Édk mówi: „Wiéta wa co? Mòże wa przińdzeta do mie jeszcze, mòja tescowô jesz żëje, pani Léòkadniô Trepczik, no i mòżemë pògadac”. „No dobrze”. Pani Léòkadiô Trepczik gôdô do mòji białczi: „Słëchôj Luszka (Lucyna), mòże wa bë tak pòmëslelë i chcelë òdtwòrzëc ten nasz chór, co wa spiéwelë”? Całô rodzëna Trepczików spiéwała w tim chórze. Trzë sostrë, trzë córczi i jeden chłop Pełek (Świãtopôłk). Zosza grała na fòrtepianie jakno akómpaniament, białka Édka, co ju nie żëje, òsta pòchòwónô łoni. Jô mówiã: „No wiész të co, mòżemë pòmëslec. Mòże sã nama ùdô”. Më sã skrzëknãlë, taczi mój kòlega, co téż ju nie żëje. Òn rzekł, że jo, spróbùjemë. Më szlë do Brezë, czë më tu mòżemë spiewac. „Jo, mòżeta tu chòdzëc”. „To dobrze”. Jak më zaczãlë spiewac, to nas bëło wnetka 25 abò 28 sztëk lëdzy wszësczich tëch stôrëch, plus jeszcze më docygelë naszich znajomëch, chtërny chcelë spiewac a lubilë spiewac. Tak òd 2004 rokù më sã trzimómë do dzysészégò dnia i spiéwómë w tim chórze Towarzystwo Śpiewacze im. J. Trepczyka. Jô jem òd tegò czasu prezesã tegò chóru. Trepczik to béł szkólny. Òn rozpòczął robòtã w Miszewie. Më gò znajemë dobrze, bò òn béł szkólny. Òn m. jin. ùcził mòjã białkã spiéwù. Mòja białka chòdza do ti szkòłë, tuwò, gdze bëła Gamaja (Gimnazjum nr 1, ùl. Sobiesczégò), òbòk Léòna (kòscół pw. Sw. St. Kòstczi, parafio sw. Léòna), i tam ùcził spiéwù J. Trepczik. Òn béł taczi dosc òstri. Jak pòtrzeba, to wëcygnął kògò za ùszë.
PL
W 2004 roku wspólnie z żoną skontaktowaliśmy się z Edmundem Kamińskim i Zosią, jego świętej pamięci żoną. Oni namówili nas, by odtworzyć nasz chór. Śpiewaliśmy w latach 1953-1955 w chórze, którego dyrygentem był Jan Trepczyk. Właśnie w tym chórze poznaliśmy się z moją żoną. Pojechaliśmy na występ Chóru Lutnia do Malborka i tam się poznaliśmy. Nie w Wejherowie, ale w Malborku. Od tego czasu chodziliśmy razem. Jesteśmy razem już 63 lata. Później Edek mówi: „Wiecie co? Może przyjdziecie do mnie. Moja teściowa ma się dobrze, Leokadia Trepczyk. Pogadamy”. „No dobrze”. Pani Leokadia Trepczyk mówi do mojej żony: „Posłuchaj Luśka, może pomyślicie i zechcecie odtworzyć nasz chór, w którym śpiewaliście”? Cała rodzina Trepczyków śpiewała w tym chórze. Trzy siostry, trzy córki i jeden mężczyzna Pełek (Swiętopełk). Zosia grała na fortepianie akompaniamentując. Była to żona Edmunda. Została pochowana w zeszłym roku. Ja mówię: „No wiesz, możemy pomyśleć. Może się nam uda”. Skrzyknęliśmy się, taki mój kolega, który już nie żyje, również. On powiedział: „Tak. Spróbujemy”. Poszliśmy do Brezy i pytaliśmy, czy możemy tutaj śpiewać. „Tak, możecie tu przychodzić”. „To dobrze”. Jak zaczęliśmy śpiewać, to było nas prawie 25 lub 28 osób, w tym starzy i nasi znajomi, których zaprosiliśmy, a którzy chcieli i lubili śpiewać. Tak od 2004 roku trzymamy się do dnia dzisiejszego i śpiewamy w chórze Towarzystwo Śpiewacze im. Jana Trepczyka. Od tego czasu jestem prezesem tego chóru. J. Trepczyk był nauczycielem. Rozpoczął pracę w Miszewie. Znamy go dobrze, bo był nauczycielem. Uczył m. in. moją żonę śpiewu. Moja żona chodziła do szkoły, tu, gdzie była Gamaja (Gimnazjum nr 1 w Wejherowie, ul. Sobieskiego), obok Leona (kościół pw. św. St. Kostki, parafia pw. św. Leona). Tam uczył śpiewu J. Trepczyk. Był bardzo wymagający. Jeśli była potrzeba, wyciągnął za uszy.
Fragmenty relacji
