Relacje
Henryk Bielecki
Më z mòjim bracyną mùszelë robic papierosë/Wspólnie z bratem musieliśmy robić papierosy.
Komentarz
Później było jeszcze takie wydarzenie. Byliśmy na ulicy 12. Marca. Tam był bruk. To była główna ulica Wejherowa na trasie Lębork – Gdynia. Wszyscy jeździli tą ulicą. Mój brat raz wziął kamień i rzucił w auto, które przejeżdżało. Ni stąd, ni zowąd nadjechał szupo, policja, i mojego brata złapali, przez kolano i mu sprawili lanie. Wtedy wzięli go, a mój ojciec był akurat w domu. Mój tata musiał przy nich poprawić. U nas w domu tacy dalsi krewni, nazwisko Wojewódka, mieli zakład fryzjerski w Wejherowie. Mieszkali przy ul. Wałowej i ten budynek zajęli Niemcy, sztab wojskowy i ich wyrzucili. Oni przyszli do nas i pytali: „Możemy z wami zamieszkać”? „nie ma sprawy. Miejsce jest. Dwa pokoje, jeden macie wy, w drugim my będziemy mieszkali”. U nas 1945 roku oni mieli ślub. Pamiętam ten ślub. To był ślub cywilny. Kościelnego jeszcze nie było, ponieważ było za szybko. Wtedy na gościnę przyszli wojskowi, Rosjanie i Polacy. Wspólnie z moim bratem musieliśmy robić dla nich papierosy. Musieliśmy je nabijać za pomocą specjalnego automatu, żeby mieli co palić. To była nasza praca. A ci wojskowi pili dosłownie z takich słoiczków od musztardy. To dobrze pamiętam.
CSB
Pózni jesz bëło taczé wëdarzenié. Më bëlë na ùlicë 12. marca. Tam béł bruk. To bëła głównô ùlica Wejrowa, Lãbòrg - Gdiniô. Wszëtcë jachelë tu tą ùlicą. Mój bracyna wzął rôz kamiéń i szmërgnął w auto, co jachało. Nié stadka, nié z owądka nadjachôł szupo, pòlicjô, i mòjégò bracyna złapelë, przez kòlano i mù wsmarowelë. Té òni gò wzãlë, a mój òjc béł akùrat doma. Mój òjc prze nich mùszôł mù pòprawic. Ù nas doma naszi dalszi krewny, nôzwëskò Wòjewódka, mielë zakłôd frizjersczi w Wejrowie. Òni mieszkelë na ùl. Wałowi i ten bùdink zajãlë Niemcë jakò sztab wòjskòwi i jich wërzucëlë. Òni przëszlë do nas i pitelë: „Słëchôjta, mòżemë më z wama zamieszkac”? „Ni ma sprawë. Plac je. Dwie jizbë, jedna wa môta, w drëdżi to më bãdzemë mieszkelë”. Ù nas w 1945 rokù òni mielë slub. Òni sã òżenilë razã. Pamiãtóm ten slub, to béł slub cywilny, kòscelnégò jesz nie bëło, to bëło za chùtkò. Tej na gòscënã przëszlë wòjskòwi, Ruscë i Pòlôcë. Më z mòjim bracyną mùszelë robic papierosë. Më mùszelë nabijac te papierosë. To béł taczi specjalny automat, żebë òni mielë co palëc. To bëła nasza robòta. A ti wòjskòwi pilë dosłowno blós taczima sztaganama pò mùsztardze. To jô dobrze pamiãtóm.
PL
Później było jeszcze takie wydarzenie. Byliśmy na ulicy 12. Marca. Tam był bruk. To była główna ulica Wejherowa na trasie Lębork – Gdynia. Wszyscy jeździli tą ulicą. Mój brat raz wziął kamień i rzucił w auto, które przejeżdżało. Ni stąd, ni zowąd nadjechał szupo, policja, i mojego brata złapali, przez kolano i mu sprawili lanie. Wtedy wzięli go, a mój ojciec był akurat w domu. Mój tata musiał przy nich poprawić. U nas w domu tacy dalsi krewni, nazwisko Wojewódka, mieli zakład fryzjerski w Wejherowie. Mieszkali przy ul. Wałowej i ten budynek zajęli Niemcy, sztab wojskowy i ich wyrzucili. Oni przyszli do nas i pytali: „Możemy z wami zamieszkać”? „nie ma sprawy. Miejsce jest. Dwa pokoje, jeden macie wy, w drugim my będziemy mieszkali”. U nas 1945 roku oni mieli ślub. Pamiętam ten ślub. To był ślub cywilny. Kościelnego jeszcze nie było, ponieważ było za szybko. Wtedy na gościnę przyszli wojskowi, Rosjanie i Polacy. Wspólnie z moim bratem musieliśmy robić dla nich papierosy. Musieliśmy je nabijać za pomocą specjalnego automatu, żeby mieli co palić. To była nasza praca. A ci wojskowi pili dosłownie z takich słoiczków od musztardy. To dobrze pamiętam.
Fragmenty relacji
