Relacje
Eugenia Myszk
Tej më sã tam bawilë w slepą babã, w rozmajité taczé/Wtedy bawiliśmy się tam w ciuciubabkę i inne takie
Komentarz
Slepô baba to zabawa w ciuciubabkę, która wciąż cieszy się dużą popularnością wśród najmłodszych. Kaszubi mianem slepô baba określali również straszydło w postaci ślepej baby, czekające na dzieci w ciemnych zaułkach Bãdzesz të wieczór pò butnie łazył, jaż ce slepô baba rôz weznie. Jedna osoba zostaje ciuciubabką, której zasłania się oczy. Pozostali otaczają ciuciubabkę, która dąży do złapania jednego z uczestników gry nie odsłaniając swoich oczu, starając się kierować tylko dochodzącymi głosami.
CSB
To czedës bëłë dwie sostrë, mòja babcza i Warmòwskô. Jak òni stôwielë ten bùdink, to òni to mielë do kùpë zestawioné. Jednoczesnie òni bùdowelë bùdink i ti. Òni to so jeszcze tak smielë, że jak ti mùlarze bùdowelë, to jeden miôł na tim kùńcu pół litra, a jeden na tim. Jak òni tã szëchtã wkół òbmùrowelë, té òni pò czeliszkù so wëpilë. To bëło własnie w tim sztërnôstim (1914) rokù. Jô chca to pòwiedzec, że jich scanë z naszą scaną sã łączëłë. Wieczór, dżadk szczególnie lubił w kartë grac, òn le kòrką zaklepôł w scanã i Warmòwsczi przëszedł. Té òni grelë w kartë. Jak béł pòst czë adwent òni téż do nas chãtno przëszlë, żebë razã pòspiewac. Le kòrką bëło w scanã zaklepóné, òni przëszlë, té më wspólnie mówilë różańc, piesnie spiéwelë. Téż tak bëło miło. Jak òni czasã tak pózni pò tëch mòdlëtwach zaczãlë so pòwiadac, té jô le czichaczã do Warmòwsczich. Jô bëła tuwò sama, a terô òni sami wiôldżi, jô do dzecy. Tam bëło fùl, a jô le do dzecy. Tej më sã tam bawilë w slepą babã, w rozmajité taczé. Tak bëło czedës, wele, nie bëło kachlowëch piécków, le béł żelôznik tak na srodkù i ta trąba. Terô, jak më sã gònilë w tã slepą babã, jednym razã chtos, jak tam za mòcno zajachôł, le w ten żelôznik. Ten so wëwalił, trąba so zesëpa z górë. Rôz, më bëlë ju taczi wiãkszi i téż dwiérze bëłë w jizbã zamkłé, tam chtos chcôł kògòs złapic, té z dwiérzama. Te so na zemiã zwalëłë. Jô gôdóm, jak terô dzecë bë cos zbrojiłë, té to je taczé halo, a co më czedës nabrojilë…
PL
Tu mieszkały kiedyś dwie siostry, moja babcia i Warmowska. Jak oni stawiali ten budynek, to oni zestawili dwa razem. Jednocześnie jedni i drudzy budowali dom. Oni to się śmiali, że jak murarze budowali, to jeden ustawił na końcu pół litra wódki, a drugi na drugim końcu. Jak obmurowali wokół kolejną warstwę, wypili sobie po kieliszku. To było właśnie w 1914 roku. Chciałam powiedzieć, że ich ściany łączyły się z naszymi. Wieczorem, dziadek szczególnie lubił grać w karty, on tylko korkiem zaklepał w ścianę i Warmowski przyszedł. Wtedy oni grali w karty. Jak był post lub adwent oni również chętnie do nas przychodzili, żeby razem pośpiewać. Wystarczyło zaklepać korkiem w ścianę. Oni przychodzili i wtedy wspólnie mówiliśmy różaniec, pieśni śpiewaliśmy. Tak też było miło. Jak oni czasem tak później po tych modlitwach zaczęli sobie rozmawiać, to ja wymykałam się do Warmowskich. Ja byłam tutaj sama z samymi dorosłymi, więc poszłam do dzieci, których było dużo. Wtedy bawiliśmy się w ciuciubabkę i inne. Kiedyś nie było pieców kaflowych, a zamiast nich na środku pokoju stał piec żelazny. Goniliśmy się bawiąc w ciuciubabkę, aż jednym razem ktoś wpadł w ten żelazny piec. Piec się przewrócił, rura zesypała się z góry. Jednego razu, byliśmy już wtedy starsi, drzwi do pokoju były zamknięte. Jeden drugiego chciał złapać i wpadł do pokoju razem z drzwiami. Te spadły na ziemię. Teraz, kiedy dzieci coś przeskrobią, dzieje się wielkie halo, a co my kiedyś nabroiliśmy…
Fragmenty relacji
