Jak babcza chcała gdze wińc do składu (pòl. sklepu), czë do ùrzãdu, czë do nas jachac, té òna gôda: „Nëże Héta, gdze të môsz te mòje brële”? Òna mówi: „Ale mëmkò, doch na waszkùńdze òne leżą”. Waszkùńd to taka szafka ozdobna była. Tu oni akurat takiej nie mają. Była to elegancka szafa, ale przedwojenna. Jo, abò: „Wiész të co, jô ten czitel klédowi sobie dzys òblokã. Wiész të, jô do kòscoła mùszã jic”.
Gdy babcia chciała wyjść do sklepu, urzędu, czy przyjechać do nas, mówiła: „Ela, gdzie masz moje okulary”? Ona odpowiada: „Mamo, przecież leżą na komodzie”. Waszkùńd to była ozdobna, elegancka, przedwojenna szafka. Tu takiej nie mają. Czasami też: „Wiesz co, ja ubiorę dzisiaj spódnicę, ponieważ muszę iść do kościoła”.