Relacje
Alojzy Beckier
Nôùka w niemiecczi szkòle w Pòbłocym / Nauka w niemieckiej szkole w Pobłociu
Komentarz
Na Pomorzu, terenie wcielonym w 1939 roku do III Rzeszy, dzieci w wieku szkolnym obowiązkowo uczęszczały do szkół powszechnych, w których nauka prowadzona była w języku niemieckim. Często za niezrozumienie poleceń nauczyciela czy łamanie dyscypliny, uczniowie byli karani, m.in. stosowano kary cielesne, upokarzano przed klasą, wyśmiewano. Uczniowie byłi poddawani intensywnej germanizaji oraz hitlerowskiej propagandzie. Często nauczyciele wywodzili się z miejscowej mniejszości niemieckiej.
CSB
Jô akùrôt miôł taczé szczescé bò, bò jô nie béł taczi wërosłi i òna Kleine Beckier komme hier. Jô pamiãtóm, że mòja nauczycielka, co mie ùcza w pierszi klase òna bëła tak dosc, no, do mia tak, bò jô miôł take nazwisko dosc pòdobné do niemiecczégò, i òna tak przecywia (?). Ale jô pamiãtóm, że starszich, ktori mielë tôblëcë tak odrobilë lekcje, z jedny stronë béł deutsch, z drëgi stronë bëłë rachùnczi. I terô jak zarzucëł na plecy, tej to przëszedł do szkołë to bëło zmazóné. A jedny taczi starszi knôpi, ti co tam bëlë, pamiãtóm, òni sã tam nierôz pòtłëklë i mielë ta tablica pòtłëkłé. Tej òni tak, ta nauczycielka [mówi]: òni przestępstwo zrobilë przeciwko III Rzeszy, że oni sprzęt Rzeszy i tam jeszcze tam. I òni mùszelë tam, ta mia taczi stółk, òna mia taczi szlig i òna tak w róg, tam mia w rãce òna biła tak tich starszich jak cos ni mógł. Tej dostôł tak pò łapach jak nié dalej. Jô akurat miôł szczescé, że jô nie dostôł nigdë, bò jô béł taczi miészi, tej òna tak nie tegò, ale òna tam mia pòrządk. Òna bëła takô, jô pamiãtóm, że òni tam mielë jesz tak kùrë i jak tam jastrzib przëlecôł, to òna wëleca bùten i mia dwa pistoletë, i normalnie strzéla tam w lëft…,. I tak jich przestrasza. (…) A ji chłop béł policjantem. I òni tam mieszkelë w ti szkòle. Jô tam nie chòdzył długò, òd sierpnia do stycznia, bò w styczniu już, szkòła bëła zamkłô i tam béł zrobniony szpital, i tam wòzëlë tëch rannych wszëtczich i nie bëło kùńc.
PL
Ja akurat miałem szczęście, bo byłem małego wzrostu i ona [nauczycielka – przyp. RD] mówiła do mnie: Mały Beckier chodź tutaj. Pamiętam, że moja nauczycielka, która mnie uczyła w pierwszej klasie, była dla mnie dość dobra, bo miałem nazwisko podobne do niemieckiego, i ona dawała mi spokój. Ale pamiętam, że starszych, którzy mieli tabliczki, a na nich lekcje się odrabiało z dwóch stron – na jednej był język niemiecki, na drugiej rachunki. Te tabliczki się zarzucało na plecy, i kiedy się przyszło do szkoły, to zadania były zmazane. Pamiętam, że tacy starsi już chłopcy, nieraz się pobili i te tabliczki im się potłukły. Wtedy ta nauczycielka mówiła, że oni popełnili przestępstwo przeciw III Rzeszy, bo oni sprzęt Rzeszy [zniszczyli – przyp. RD]. Ona miała taki stołek, który stał w rogu i miała taki kij, którym biła tych starszych, gdy czegoś nie potrafili. Wtedy dostawali po rękach, albo i w coś więcej. Ja akurat miałem szczęście, bo nigdy nie dostałem, bo byłem taki mniejszy, dlatego mnie nie karała, ale porządek ona trzymała. Pamiętam, że oni tam mieli też kury i jak tam jastrząb przyleciał, to ona wyleciała na podwórze z dwoma pistoletami, i normalnie strzelała tam w powietrze… I tak ona ich wystraszyła (…) Jej mąż był policjantem. Oni mieszkali w tej szkole. Nie chodziłem tam długo, od sierpnia [1944 r. – przyp. RD] do stycznia [1945 r. – przyp. RD], bo w styczniu szkoła była zamknięta i tam był urządzony szpital, do którego zwożono wszystkich rannych i nie było końca.
