Relacje
Małgorzata Miszewska
Jak pón jedze wedle miedzë, […]./Jak pan jedzie wzdłuż miedzy, […].
Komentarz
Ùrduks, rzadziej surduks to wyrazy onomatopeiczne, naśladujące jazdę na koniu w piosence śpiewanej w czasie podrzucania dziecka na kolanie. Jeden z wariantów tekstowych występujących w powiecie puckim, choć spotykanym nie tylko wśród Bëlôków, jest następujący:
Jachôł pón wedle bróm,
jachôł słëga wedle płëga.
Ùrduks, ùrduks!
CSB
- Co? Co të spiéwôsz?
- Nié, wiész të:
„Jak pón jedze wedle miedzë, spadają mù z dupë sledze.
Pòmalinkù, pòmalinkù, drewa, drewa. Ùrduks! Ùrduks”!
Pamiãtôsz të? Wiész të, kto to spiéwôł? Dziadek Nadolsczi.
- Në widzisz të.
- … i babcia.
- Në jo.
- Tegò jô pamiãtóm. A jô terô jô mòjim wnukóm to téż, òni sã wiedno ceszëlë z tegò. Nôprzódka pòmalinkù je „jak pón jedze”, dzeckò sedzy na kòlanach, nié, a te je hòpsôsz tak, nié?
- Tak jak të spiéwôsz, pòmalinkù nôprzód.
- „Tak pón jedze wedle miedzë, spadają …”, ale jô dzeckù nie gôdóm „ z dupë sledze”, le „w tële sledze”, ale wiém, że dziadek tam Nadolsczi spiéwôł „z dupë sledze”. „Pòmalinkù”, tej tima nogama tak przebiérôsz, a dzeckò slëchô, nié! „Pòmalinkù”, a „drewa, drewa” to je taczé hòpsanié, taczé …
- Hòpsanié taczé troszkę. Jakbë pò brukù jachôł.
- Jo! „Drewa, drewa”, tak nogama przebiérôsz tak chùtczi, nié. I té…
- „Hop sasa”, tej do górë trzeba.
- „Hop sasa, hop sasa”! Calé do górë, tej dzeckò skôcze. To je całô radocha z tegò. No, tëli to bëło z tegò.
PL
- Co? Co śpiewasz?
- No, wiesz:
„Jak pan jedzie obok miedzy, spadają mu z dupy śledzie.
Pomalutku, pomalutku, drewa, drewa. Urduks! Urduks”!
- Pamiętasz? Wiesz, kto to śpiewał? Dziadek Nadolski.
- No widzisz.
- … i babcia.
- No tak.
- To pamiętam. Teraz sama śpiewam wnukom, bo bardzo się z tego cieszą. Najpierw powolutku jest „jak pan jedzie”. Dziecko siedzi na kolanach, a ty je podrzucasz.
- Tak jak śpiewasz, najpierw powolutku.
- „Tak pan jedzie obok miedzy, spadają …”, ale nie mówię dziecku „z dupy śledzie”, tylko „ w tyle śledzie”, ale wiem, że dziadek Nadolski śpiewał „z dupy śledzie”. „Powolutku”, wtedy nogami przebierasz, a dziecko słucha. „Pomalutku”, a „drewa, drewa” to jest takie podrzucanie.
- Podrzucanie takie troszkę. Jakby ktoś po bruku jechał.
- Tak! „Drewa, drewa”, teraz nogami przebierasz szybciej. I wtedy…
- „Hop sasa”, wtedy trzeba do góry.
- „Hop sasa, hop sasa”! Całe do góry, wtedy dziecko skacze. To jest cała radość z tego. Tyle z tego było.
Fragmenty relacji
