Relacje
Władysław Jankowski
Wzął seczerã, diable, a chcôł scąc/Wziął siekierę, diable, i chciał ściąć
Komentarz
Kòchanié je gòrszé òd chilawicë (pol. miłość jest gorsza od biegunki) mówi kaszubskie przysłowie. Występuje w języku kaszubskim określenie kòchadło, które oznacza ‘kochanka, utrzymanka’. Użycie słowa ilustruje następujące zdanie „Òn mô białka, ale òn jesz mô swoje kòchadło”.
CSB
Widzysz, jô cë pòwiém. Bernat, jak òn miôł weselé, òn miôł jedna òranżadã, a jeszcze pół zbiegłé. To je richtich prôwda. Ale terô jak të gôdôsz, jak òn jã tam wzął, to troje. Té të wiész, do Raùlina. To òn miôł ten mòtór, tegò junaka i kastã. Òn zajachôł do Raùlina, do kòlegów. Òn jezdzył wszãdze. Òn miôł zdjãca. Nie pòtrzebòwôł prosëc, òn le jachôł. Òjc Raùlin òn miôł wëpité, a ta jegò sã nazéwa Agnesa, a ta kòchanka Lucynka. Lucyna, jo. Òn, òjc Felusza, mùzykańt, gôdô: „Wiész të co, Agneskò? Bernat szedł z Lucynką w stodołã”. To je prôwda. Agnes mia trochã wëpité, ta jegò richtich białka, i ta terô do ti stodołë jidze. Òna (kòchanka) wëskòcza, ùcéka. Tam jabłónka bëła. Bernat skòcził na tã jabłónkã. Ta Agnesa, jegò białka, bëła takô fest, të wiész. Òna mia so wëpité. Jezës! I terô òna klatrowa. Chca do niegò, wiész, i spadła. Felusz gôdô tak: „Më to zarô Agneskò, załatwimë”. Wzął seczerã, diable, a chcôł scąc. Jo, dolëbóg, to je richtich prôwda. Żebë nié Raùlin stojôł i më wszëscë, òn bë miôł scãté. Feluszowi to je równo. Wszëscë mielë wëpité. Terô nie bëło radë. Bernat całi drżôł. Felusz seczera, diable, i chcôł scąc. Òn gôdô: „Agneskò, më mù spùscymë”. Té Raùlin przëszedł i gôdô: „Felusz, co Të robisz? Agneskò copnij sã”! Òn Agnes złapił i wzął do sebie. Tam jeszcze dôł wëpic. Té Agnes bëła napitô. Bernat sobie zlôzł, a ta drëgô przëszła téż. A reno òne òbedwie wsadłë tam i tam, i jachelë sobie. Rôz tam bijatëka bëła. Tak jak òna tam mieszkô, òne òbedwie tam bëłë razã. Òna przez scanã. Té òni tam rôz cos robilë, té òne sã dwie tłëkłë. Jak òn jeszcze tu chòdzył, tu w Kackù mieszkôł, to Agnes mie gôda tak, że òna zarô wiedza, té òna gò złapia. Jak bëło dobrze, tej da pòkù, a jak tegò, tej bëła wòjna.
PL
Opowiem ci, jak to było. Bernard na swoim weselu miał jedną oranżadę, a jeszcze pół zbiegło. To jest prawda. On zrobił tak, jak ty mówisz. Wziął tę trójkę do Raulina. Miał motor, junaka, i kastę. On przyjechał do Raulina, do kolegów. Jeździł wszędzie. Są zdjęcia. Nie musiał nikogo prosić. Jak chciał, to jechał. Jego ojciec wypił, a żona nazywała się Agnieszka. Miał tez kochankę, Lucynkę. On, ojciec Feliksa, muzyk, mówi: „Wiesz co, Agnieszko? Bernard poszedł do stodoły z Lucynką”. To prawda. Jego żona odrobinę wypiła. Poszła do stodoły. Kochanka wyskoczyła ze stodoły i uciekała. Rosła tam jabłoń. Bernard skoczył na tę jabłonkę. Agnieszka, jego żona, była dobrze zbudowana. Ona chciała wejść na drzewo i z niego spadła. Feliks mówi tak: „Zaraz to załatwimy, Agnieszko”. Wziął siekierę, diable, i chciał ściąc jabłonkę. On mówi: „Agnieszko, my mu spuścimy”. Wtedy przyszedł Raulin i mówi: „Feliks, co ty robisz? Agnieszko, cofnij się”! Złapał Agnieszkę i wziął do siebie. Tam jeszcze pozwolił jej wypić. Agnieszka upiła się. Bernard zszedł z drzewa. Potem przyszła ta druga. Rano obydwie wsiadły (na motor) i razem sobie pojechali. Zdarzyła się bijatyka. Mieszkały przez ścianę. Razu jednego coś robili, a te dwie się pobiły. Jak on jeszcze w Kacku mieszkał, to Agnieszka mi opowiadała, że ona od razu wiedziała i go złapała. Gdy było dobrze, to dała spokój. Jeśli nie, wybuchała wojna.
Fragmenty relacji
