Jadwiga Szlas

Biogram:
Jadwiga Szlas, z d. Miotk, urodziła się w Będargowie w 1947 roku w patriotycznej kaszubskiej rodzinie Stanisława i Anieli Miotk (z domu Langa). Dziadek Paweł Miotk, znany jako „kùlawi Miotk”, stracił na wojnie prusko-francuskiej jedną nogę. Miał dwie żony i aż 28 dzieci. W 1956 rodzina Miotków wyprowadziła się do Sychowy. Od 1965r. Jadwiga pracowała przez 40 lat w Barze Express w Wejherowie. Jadwiga Szlas jest od 1996 r. kierownikiem wspólnoty od adoracji Najświętszego Sakramentu i Niepokalanej, a od 2015 roku członkiem Zakonu Rycerzy Bożego Grobu w Jerozolimie. Mieszkała w Pieleszewie, a teraz mieszka w Wejherowie i jest na emeryturze.

Fragmenty relacji

Në i jadąc czedës do Dolmiérza w gòscënã i tam ti lëdze do mie gôdają tak: „Ach të jes ta wnuczka tegò pisarka”/ Jadąc kiedyś na gościnę do Dolmierza, ludzie mówili do mnie tak: „Ach to ty jesteś wnuczką tego „pisarka””.

Òni nas wëkòrzëstiwelë do robòtë. Jô mia trzë i pół roczkù i jô mùsza ju w kònie, w rozwerk jachac/ Oni wykorzystywali nas w pracy. Miałam 3 i pół roczku, a już musiałam popędzać konie przy kieracie.

Më mëslelë, że to pò polsku je, a to bëło pò kaszëbskù/ Myśleliśmy, że to po polsku, a było to po kaszubsku.

Wiém, że mëma nas mia tak naùczoné, bò tam, je jezoro z ti stronë Bãdargòwa, i tam trzeba nodżi ùmëc i so òbùc bótë/ Wiem, że mama nas tak nauczyła, by nogi umyć w jeziorze, które znajdowało się z tej strony Będargowa, i potem ubrać buty.

Relacje

Jadwiga Szlas

Fragmenty relacji

Në i jadąc czedës do Dolmiérza w gòscënã i tam ti lëdze do mie gôdają tak: „Ach të jes ta wnuczka tegò pisarka”/ Jadąc kiedyś na gościnę do Dolmierza, ludzie mówili do mnie tak: „Ach to ty jesteś wnuczką tego „pisarka””.

Òni nas wëkòrzëstiwelë do robòtë. Jô mia trzë i pół roczkù i jô mùsza ju w kònie, w rozwerk jachac/ Oni wykorzystywali nas w pracy. Miałam 3 i pół roczku, a już musiałam popędzać konie przy kieracie.

Më mëslelë, że to pò polsku je, a to bëło pò kaszëbskù/ Myśleliśmy, że to po polsku, a było to po kaszubsku.

Wiém, że mëma nas mia tak naùczoné, bò tam, je jezoro z ti stronë Bãdargòwa, i tam trzeba nodżi ùmëc i so òbùc bótë/ Wiem, że mama nas tak nauczyła, by nogi umyć w jeziorze, które znajdowało się z tej strony Będargowa, i potem ubrać buty.